TOTS SANTS

 

EL   30   OCTUBRE;

MANS    UNIDES:

 

 

FESTA   DE  TOTS  SANTS

DIA   1     NOVEMBRE:

Les   Misses   es  diran  (a  totes  les  Parròquies)   com  ELS  DIUMENGES

A les  16   hores:    Concelabració  al  "Cementeri"

 

DIA  2   NOVEMBRE:

EN LAS MANOS DE DIOS
JOSÉ ANTONIO PAGOLA,

ECLESALIA, 28/10/14.- Los hombres de hoy no sabemos qué hacer con la muerte. A veces, lo único que se nos ocurre es ignorarla y no hablar de ella. Olvidar cuanto antes ese triste suceso, cumplir los trámites religiosos o civiles necesarios y volver de nuevo a nuestra vida cotidiana.

Pero tarde o temprano, la muerte va visitando nuestros hogares arrancándonos nuestros seres más queridos. ¿Cómo reaccionar entonces ante esa muerte que nos arrebata para siempre a nuestra madre? ¿Qué actitud adoptar ante el esposo querido que nos dice su último adiós? ¿Que hacer ante el vacío que van dejando en nuestra vida tantos amigos y amigas?

La muerte es una puerta que traspasa cada persona en solitario. Una vez cerrada la puerta, el muerto se nos oculta para siempre. No sabemos qué ha sido de él. Ese ser tan querido y cercano se nos pierde ahora en el misterio insondable de Dios. ¿Cómo relacionarnos con él?

Los seguidores de Jesús no nos limitamos a asistir pasivamente al hecho de la muerte. Confiando en Cristo resucitado, lo acompañamos con amor y con nuestra plegaria en ese misterioso encuentro con Dios. En la liturgia cristiana por los difuntos no hay desolación, rebelión o desesperanza. En su centro solo una oración de confianza: “En tus manos, Padre de bondad, confiamos la vida de nuestro ser querido”

¿Qué sentido pueden tener hoy entre nosotros esos funerales en los que nos reunimos personas de diferente sensibilidad ante el misterio de la muerte? ¿Qué podemos hacer juntos: creyentes, menos creyentes, poco creyentes y también increyentes?

A lo largo de estos años, hemos cambiado mucho por dentro. Nos hemos hecho más críticos, pero también más frágiles y vulnerables; somos más incrédulos, pero también más inseguros. No nos resulta fácil creer, pero es difícil no creer. Vivimos llenos de dudas e incertidumbres, pero no sabemos encontrar una esperanza.

A veces, suelo invitar a quienes asisten a un funeral a hacer algo que todos podemos hacer, cada uno desde su pequeña fe. Decirle desde dentro a nuestro ser querido unas palabras que expresen nuestro amor a él y nuestra invocación humilde a Dios:

“Te seguimos queriendo, pero ya no sabemos cómo encontrarnos contigo ni qué hacer por ti. Nuestra fe es débil y no sabemos rezar bien. Pero te confiamos al amor de Dios, te dejamos en sus manos. Ese amor de Dios es hoy para ti un lugar más seguro que todo lo que nosotros te podemos ofrecer. Disfruta de la vida plena. Dios te quiere como nosotros no te hemos sabido querer. Un día nos volveremos a ver”.

CONMEMORACIÓ   DELS  FIDELS  DIFUNTS:

 

EN  LES  MANS  DE  DÉU

José Antonio Pagola.

Els homes d’avui no sabem què fer amb la mort. De vegades, l’únic que se’ns ocorre és ignorar-la i no parlar-ne. Oblidar com més aviat millor aquest trist succés, complir els tràmits religiosos o civils necessaris i tornar de nou a la nostra vida quotidiana.

Però tard o d’hora, la mort va visitant les nostres llars emportant-se els nostres éssers més estimats. Com reaccionar llavors davant aquesta mort que ens arrabassa per sempre la nostra mare? Quina actitud adoptar davant l’espòs estimat que ens diu el seu últim adéu? Què fer davant del buit que van deixant en la nostra vida tants amics i amigues?

La mort és una porta que traspassa cada persona en solitari. Un cop tancada la porta, el difunt se’ns oculta per sempre. No sabem què ha estat d’ell. Aquest ésser tan estimat i proper se’ns perd ara en el misteri insondable de Déu. Com relacionar-nos amb ell?

Els seguidors de Jesús no ens limitem a assistir passivament al fet de la mort. Confiant en Crist ressuscitat, l’acompanyem amb amor i amb la nostra pregària en aquesta misteriosa trobada amb Déu. En la litúrgia cristiana pels difunts no hi ha desolació, rebel•lió o desesperança. En el seu centre només una oració de confiança: “A les teves mans, Pare de bondat, confiem la vida del nostre ésser estimat”

¿Quin sentit poden tenir avui entre nosaltres aquests funerals en què ens reunim persones de diferent sensibilitat davant el misteri de la mort? Què podem fer plegats: creients, menys creients, poc creients i també no creients?

Al llarg d’aquests anys, hem canviat molt per dins. Ens hem fet més crítics, però també més fràgils i vulnerables; som més incrèduls, però també més insegurs. No ens resulta fàcil creure, però és difícil no creure. Vivim plens de dubtes i d’incerteses, però no sabem trobar una esperança.

A vegades, acostumo convidar els assistents a un funeral a fer alguna cosa que tots podem fer, cadascú des de la seva petita fe. Dir-li des de dins al nostre ésser estimat unes paraules que expressin el nostre amor envers ell i la nostra invocació humil a Déu:

“Et continuem estimant, però ja no sabem com trobar-nos amb tu ni què fer per tu. La nostra fe és dèbil i no sabem resar bé. Però et confiem a l’amor de Déu, et deixem a les seves mans. Aquest amor de Déu és avui per a tu un lloc més segur que tot el que nosaltres et podem oferir. Gaudeix de la vida plena. Déu t’estima com nosaltres no t’hem sabut estimar. Un dia ens tornarem a veure”.

 

 

 

 

Esta entrada fue publicada en catequesis adolescents i joves, Comunicacions Generals, Pagina Principal. Guarda el enlace permanente.